می‌گفت: چون سر نباخته‌ایم، در قرآنی که می‌خوانیم و لقلقه‌ی زبان‌مان است، غیر آن اثر است که فرمود «لَوْ أَنْزَلْنَا هَـٰذَا الْقُرْ‌آنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَرَ‌أَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَهِ اللَّه» +
و غیر آن قرآن است که امام شهیدمان بر سر نیزه خوانده و می‌خواند « أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکَهْفِ وَالرَّ‌قِیمِ کَانُوا مِنْ آیَاتِنَا عَجَبا» +
و می‌گفت:
چه خوش است صوت قرآن ز تو دل‌ربا شنیدن… .
و می‌گفت: فلسفه‌ی تکرار هرساله‌ی عاشوراء، نیل به حسین بن علی (علیهما سلام) و دست یافتن به مقام شهادت است.