حب الحسین یجمعنا

ذائقه‌ی مردم عراق مخصوص خودشان است.
ذائقه‌ای که با سایر اعراب هم متفاوت‌شان کرده است.
عراقی‌ها سبک زندگیِ خاص خودشان را دارند.
سال‌ها قحطی و جنگ و ستم‌کِشی از طاغوتِ ملعونی مثل صدام و بعدش اشغال و ترور و وحشت و ناامنی، فراغتِ آباد کردن مملکت و ایجاد و حفظ زیرساخت‌های بهداشتی را از مردم مظلوم عراق گرفته است.
مردم عراق، سالهای سال است که طعم ارتباطِ بی‌دغدغه با کشورهای اطراف را نچشیده‌اند و این بی‌ارتباطی، اثر خود را در فرهنگ ِعامه‌ی مردم گذاشته است.
اثراتی که جنبه‌های مثبت آن را در حفظ سنت‌ها و سادگی‌ها و بی‌پیرایگی‌ها می‌توان دید و نشانه‌های منفی‌اش را در مراعات نکردن اصول مسلّم بهداشتی در مراودات روزمره. و از صدقه سر نبود همان زیرساخت‌هاست که امروز در عراق، خبری از شبکه فاضلاب شهری و تصفیه خانه‌ی آب و دفع اصولی زباله نیست.
الغرض، رسم نیکوئی دارند عراقی‌ها که در فرهنگ عامه‌شان، از غذای مانده‌ی کسی مشمئز نمی‌شوند و چیزی به اسم قاشق و لیوانِ دهنی برایشان تعریف نشده است.
بارها دیده‌ام که عراقی‌ای از راه رسیده و نرسیده، نشسته سر سفره و مانده‌ی غذای کسی را که حتا نمی‌داند کیست را خورده است و هر بار این صحنه را دیدنی، یاد حدیثی می‌افتم که اول بار و سال‌ها پیش، از استاد و شیخ‌مان شنیدم که معصوم علیه‌السلام فرموده «در اضافه‌ی غذایِ مومن، شفای هفتاد درد نهفته است» و بعد نتیجه می‌گرفتم از آن جا که یکی از علامات مومنین، زیارت اربعین است، لذا می‌شود به این غذاهای مانده به چشم شفا هم حتا نگریست.
عنوانی که در فرهنگ و باورهای بهداشتی ما غیر قابل باور و قبول است.
اما بعد این فقره، این را هم باید بگویم که امسال در راهپیمائی شکوه‌مند اربعین بارها و بارها و به کرات دیدم که کسانی – ایرانی و عراقی- حین پیاده‎رویِ نجف تا کربلا، علاوه بر کوله پشتی‌شان، پلاستیک بزرگ همراه‌شان برداشته‌اند به پاک‌سازیِ مسیر از ظروفِ بی‌شمار یکبار مصرف و پسماندهائی که در حجم بالا در مسیر ریخته می‌شوند و دیدم صاحبانِ مواکبِ در مسیر، بیش‌تر و بهتر از سال‌های قبل اصول بهداشتی را در طبخ و پخش غذا و نظافت موکب مراعات می‌کنند و این یکی از نیکوترین اتفاق‌هاست و نتیجه‌ی ارتباط‌های ایجاد شده بین فرهنگ‌ها و سبک‌زندگی‌ها… .