به عتاب فرمود:
گیریم هزاری هم ارتکاب به فلان گناه و رفتن سراغ فلان معصیت را – به رغم همه‌ی معاصی و گناهانی که هر روز دانسته و ندانسته مرتکبی- برای خودت خط قرمز کرده باشی.
گیریم هزاری هم تا حالا موفق به رعایت آن شده‌ای و تا لبه رفته‌ای و پایت شکر خدا نلغزیده.
لکن؛
اولا هیچ تضمینی برای سقوط نکردنت بعد از این نیست و ثانیا اینی که تا لبه می‌روی و نمی‌افتی، غرور و باد به غبغب انداختن ندارد.
آدم‌ها تا لبِ دره نرفته باشند، امکان ندارد کله پا بشوند تا ته دره. یعنی؛ لب دره رفتن، مقدمه‌ی ته دره رفتن است و ته دره که بیفتی، دیگر نه خطی می‌ماند و نه حدی که بخواهی مراعاتش کنی یا نکنی!