با گرانی‌ای که امسال در جان مملکت افتاد و دولت به بدترین شکل ممکن افسار آن رها کرد تا قاطر چموش و سرکش و افسار گسیخته‌ی تورم، سوار را به هر سو که خواهد ببرد و بکوبد و به هر دره که خواهد بیفکند، هزینه‌های سفر اربعین ۹۷ هم تحت تاثیر قرار گرفت و مع‌الاسف بخشی از زائران هر ساله را از کاروان میلیونی اربعینی‌ها گرفت و حضرات هر قدر که بخیه به آبدوغ زدند که مثلا ۱۰۷ هزار چوق از هزینه‌ی روادید کم کنند و ایضا نمایش‌هائی از این دست تیاتر کردند که آبِ رفته به جوی برگردد، برنگشت که برنگشت.
و در آموزه‌های شیعه یاد گرفته‌ایم که شیعه به هر نحو که بلد است و از دستش برمی‌آید باید به زیارت امام شهیدش برود و حتا خوف و خطر هم مانع رسیدن دل به دلدار نیست و حتا می‌شود قرض کرد و به کربلا رفت و حتا گاهی این “می‌شود” تبدیل به “باید” شده است.
و این بار هم جور دولت را مردم کشیدند و این چند روزه در اطراف و اکناف کشور، حرکت‌هائی آغاز شده برای جمع کردن نذورات و اعانه‌ها و خیرات و حسنات و یکی انگشتر عزیز کرده‌اش را گذاشت برای فروش و یکی کتاب‌هایش را و آن دیگری لیف و دستمال‌هائی که می‌دوخت و مَمَرِّ درآمدش بود و تنها آب باریکه‌ی گذران اموراتش و مادری کالسکه‌ی نوزادش را به امانت داد دست مادر دیگری که عازم است و طفل شیرخواره دارد و خلاصه این‌که هر کس به هر نحو که بلد بود و توانست، سهمی در سرپا نگه داشتن این شعار و شعور حسینی برای خودش سوا کرد. تقبل الله منهم.
این وسط یک نکته است و آن این‌که، به رغم خلوص نیتِ کننده‌ی احسان و گیرنده‌اش، باید باید باید این طیف احساسات ناب و این نیات خالص، در مجرای مشخصی جریان پیدا کنند و سر و تهِ این حسنات شفاف باشد.
دین خدا و نماد بارز آن؛ دستگاه عظیم سیدالشهداء که سلام خدا بر او اصحاب و عشاقش باد، همیشه مورد کینه و طعنه و طعمه‌ی شیاطین و خناسان و ابلیس صفتان بوده و هست و حالا که حرف از تراکنش‌های میلیارد ریالی وسط است و دریافت کنندگان عموما گمنام و ناشناسند، باید کسانی که واسطه‌ی این حسناتند نهایت دقت و شفافیت و هنرمندی را در اصابت تیرِ حسنات به هدف بکار ببرد که می‌برند ان‌شاءالله.
همه‌ی این‌ها به کنار؛
حالا تمام دغذغه‌ام این شده حسین
این اربعین کرب و بلا می‌بری مرا؟