باز هم حرف و حدیث انتخابات

در اینکه انتخابات مظهر حضور مردم و تجلی جمهوریت سیستم اداره سیاسی کشور است، شکی نیست ولی نکته ظریفی در این بین وجود دارد که شاید اهمیت پرداختن و اولویت بخشیدن به آن،کمتر از خود انتخابات نباشد.
در جوامع نخستین ، مهتر قوم، بروش دموکراسی مستقیم و یا با الکترال رای های بزرگان قوم برگزیده می شد و چون جوامع، بشکل امروزی،پر جمعیت نبودند ،طبیعتا سران سیاسی ارتباط نزدیکتری با مردم داشتند ، چه اینکه امروز هم اگر مسئولی بخواهد راه ارتباط مستقیم با ملت برایش بسته نیست.
القصه،رئیس جمهور از بین نخبگانی انتخاب می شود که می توان در کارنامه سیاسی آنها چندین مسئولیت اجتماعی ،سیاسی را سراغ گرفت و از اینروست که اینان، از شناختی نسبی در بین مردم برخوردارند. اما اینکه کس یا کسانی از این جماعت نامزد این پست حساس بخواهد با تحریک ارزشهای دینی و انقلابی مردم سوی نگاه ها را بخود جلب کند ویا با نسبت دادن خود به شخصیتهائی همچون رهبری نظام ، بخواهد بازار مکاره آرا را به قبضه خود در آورد ، ما را به ابن فکر وا می دارد که اینان شاید دردی جدای از درد مردم و راهی غیر راه مردم در پیش دارند.
انتخابات و بازار داغ آن، شاید عمری بیش از یکی دو ماه نداشته باشد ،اما حافظه تاریخی ملت را حتی با گذشت سالهای سال هم نمی توان تحریف کرد.
اما در این آشفته بازار هستند کسانی که دردشان درد مردم ، و مشی و مرام و مسلکشان از سیر حرکت عظیم مردمی است که قسم خورده اند تا به مقصود نرسند از پای نخواهند نشست