اسمش روشه

با امام رضا یه حس صمیمانه ی غریب دارم.
انگار که امام با اون عظمتش، یکی از اون چند تا دوستیه که خیلی بهم نزدیکن و من خیلی دوستشون دارم.
یه جور حس نزدیکیِ شیرین و خواستنی که فقط مخصوص و مختص امام رضاست.
بقول شهید مطهری که میگه هر کسی یه کلید واژه ی شخصیتش داره که با اون نمود پیدا می کنه، منم کلید واژه ی شخص شخیص امام رضا رو تو دستهای مهربونی پیدا کردم که هر وقت و بی وقتی که میرم پیشش بازشون می کنه تا من با همه ی (من) ی که دارم غوطه بخورم در لذت بی کران گرمای دست های مهربان امام ِ رئوف.
بقول عوام!!! الناس که میگن: بابا اسمش روشه دیگه؛ رضـــا …