ماندگارها

نمی دانم چرا هر وقت حرف به رئیس جمهوری می کشد ، ناخودآگاه ذهن متبادر به نام رجائی میشود.
مردی که خدا او را همه جا و در هر لباسی آزمود و آنگاه منادیش را امر کرد که صلای ارجعی اش را در او بنوازد.مثال کاملی از مردان خدائی که امیر علیه السلام ؛ مسئولیت را میدان آزمایش آنان عنوان کرد و آنان چه خوش درخشیدند در آنچه که بدان آزموده می شدند.
رجائی؛ اسطوره ای از نسل سلمان و بوذرهای انقلابمان بود که گمنام بود گمنام ماند اما آنچه از خود به یادگار گذاشت هیهات که در یادها گم شود.
محمد علی رجائی ؛ چهل روز رئیس جمهور بود! فقط چهل روز…
و در این اربعین خدمت، چنان در خور شان این ملت بزرگوار و نجیب کوشید که مثالی از او و کارهای او آرزوی هر روز و ساعت این مردمان هست و خواهد بود.
القصه؛ این ذکر و این یاد، شاید تلنگری باشد برای من و تو ؛ و آن که قرار است انتخاب شود… که برای کار کردن ، کوشیدن و سخت کوشیدن ، برای ترقی پیشرفت ، برای جای گرفتن در مرتبه ای که هم شان این قوم نجیب است ؛ باید فارغ بود از شعار و از موج سواری بر روی امواج خروشان احساسات این قوم نجیب … و باید کار کرد و کار کرد.
ساختمان ریاست جمهوری یاد دارد مردی را که تا نیمه های شب در دفتری ساده و بی زرق و برق کار میکرد و وقتی او را ملامت میکردی که مگر چقدر می گیری که اینهمه کار می کنی؟ میگفت؛ من تمام مزدم را که انقلاب بود گرفته ام….
رجائی مردی بود که نشان داد با دستهای خالی هم می توان خادم این ملت بود و می توان در روزهائی اندک راهی چند ساله پیمود.
چه بسا مردانی که زیبا می گفتند و رخت زیبائی به کرده هاشان گشاد آمد و نام خدمتگزار هیهات که برازنده اینان باشد ….
رجائی فقط چهل روز رئیس جمهور بود!!!