اسطوره ها ایستاده می میرند!

عروسی یکی از آشنایان است. در روستائی در حومه ی شهری دور افتاده و بد آب و هوا. ما طرف دامادیم و سند طرفیت مان هفت هشت واسطه است که ما را با جنابشان قوم و خویش و آشنا در آورده است. ساعت چهار صبح است و من نه می دانم چرا تا آن وقت بیدارم و اصلا آنجا چه می کنم!؟
بعد که یادشان می افتد ملت نماز صبح دارند و رضایت می دهند و مراسم کاملا سنتی و فارغ از مدرنیته و بزن بکوب شبانه شان تمام می شود و به صرافت یافتن جائی می افتند که ملت به تفکیک تیر و طایفه و دوستانشان بروند و ساعتی بخسند، عهد رخت خواب مرا در اتاقی از بالاخانه شان پهن می کنند که تا واردش شدم انگار که پرتم کرده باشند به بیست سال و اندی قبل و ایام شباب تا یادم بیاید این جا، اتاق میهمان خانه شان بود در آن سال ها و بر خلاف چینش داخلی خانه های روستائی آذربایجان که پر از رنگ و قاب عکس و ظرف و ظروف شیشه ای اند، دکور گرامی ترین اتاق شان تنها یک قاب عکس سیاه و سفید بود که به نشانه افتخار خانواده نصب شده بود در منتهی الیه دیوار شرقی، بالای سر متکاهای دوقلوی درشتی که جای ریش سفید ها بود…
به عیار انساب اگر پیمایشش کنیم صاحب ِ خانه هیچ نسبت خونی ای با من ندارد. ولی پدر من و عکسش آن قدر برایشان عزیز بود که علی رغم نسبت بسیار بسیار دور و درازمان، سال های سال بعد از شهادتش، وقتی که دیگر قاب عکس او در خانه ی خیلی از برادرهایش به پستو رفته بود… زینت خانه ی ساده روستائی مرد صاحب خانه، عکس پدر من بود. تنها نشان و زینت شان!
و من یادم افتاد، چرا تا آن موقع صبح بیدارم و اصلا آن جا چه می کنم! و دلم در هیر و ویر خنچه بران و سرنا زنان و تعریف های ساقدوش و سولدوش هوای چه کرده بود…