هیچ آیه ای مثل این تو را توصیف نکرده.
و این نه توصیف که تحسین است! که خدا نیز از حسن خلق تو به زبان به تحسین گشوده.
وَإِنَّکَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِیمٍ *
یعنی: «و راستى که تو را خویى والاست!»
یعنی هرچه خوبی بوده، خدا در تو جمع دیده و هر حُسن به غایت کمال در تو متجلی است.
و چه زیبا روایت کرده سیدالشهداء از تو که:
«سکوتش طولانى بود، از آغاز تا پایان سخن، دهانش را کاملاً باز نمی کرد و سخنانى فراگیر می فرمود، کلامش فصل بود که در آن نه فزونى دیده می شد و نه کاستى.
نرم‌خو بود و از خشکى و جسارت برکنار، نعمت را هر چند ناچیز، بزرگ می داشت و چیزى از آن را نمی نکوهید، تغییر ذائقه دهندگان را نه می نکوهید و نه می ستود، دنیا و آن چه در آن است، او را به چشم نمی آمد. چون چیزى مانع حق می گشت، هیچ چیز یاراى خشم او را نداشت تا آن که حق را یارى کند. او براى خود خشمگین نمی شد و براى خود چیرگى نمی خواست، هرگاه اشاره می کرد با تمام کَفَش اشاره می کرد و هرگاه شگفت زده می شد، دست خود را می گرداند و هرگاه سخن می گفت، دست خود را به یکدیگر می پیوست و شست دست چپش را به گودى کف دست راستش می زد و هرگاه خشمگین می شد، رویش را بر می گرداند و چهره اش را بر می تافت و هرگاه شاد می شد دیدگان خود را می هلید، بیشتر خنده او لبخند بود و هرگاه لبخند می زد دندانهایش چونان دانه هاى تگرگ خودنمایى می کرد…»
============
*.- سوره ی مبارکه ی قلم. آیه ی چهارم.
============
میلاد دو نور مبارک.