شهادت قسمت ما می شد ای کاش…

هر کسی به چیزی دل خوش است.
او به یادداشت هائی که از سفرهای زیارتی اش برداشته بود.
دفترچه اش را داد بخوانم. خواندن که نه! داد ورقش بزنم و نظرم را بگویم که آیا به رای من به درد چاپ می خورد یا نه؟
ورق زدم و زدم تا رسیدم به یادداشت آن شبی که اولین بار به میقات شجره رفته بود و می خواست مُحرم شود و تلبیه بگوید و اولین بار به زیارت کعبه مشرف شود…
اصلا آن همه نوشته را خوانده بودم که برسم به آنجایش که اولین مرتبه کعبه را می دید و آن سه دعای مستجابش را بر زیان و بعد بر کاغذ می آورد را بخوانم و کنجکاوی ام را در خواندن فکرش اطفاء کنم…
نوشته بود:
بارها و بارها خدا قسمتش کند زیارت بیتش را
و حافظ و محافظ قرآن شود.
و خدا در کاسه اش شهادت بگذارد!
…
و این سومی هیچ جور به قیافه اش نمی آمد! و به گروه خونش نمی خورد!
و انگار خدا این همه راه من را کشانده بود تا آنجا که بفهماندم خیلی!!! چیزها به تیپ و قِلق و قیافه نیست!
یک وقت دیدی زدند و خوردند و بردند و سر تو!!! بی کلاه ماند!