حرف های چشمی

می داند دوستش دارم.
به رویش نمی آورد. اصلا انگار نه انگار که بلد است شوق ِ ته ِ نگاه آدم ها را بخواند!
آرام و بی تفاوت جلو می آید و دست می دهد و حال و احوالی معمولی می کند و باز با همان طمأنینه راهش را می کشد و می رود.
و من عاشق این آدمم که آرام و بی تکلف، حرفش را می زند و جوری رد نگاهش روی آدم می ماند که هر شب مشتاق دوباره ی آن نگاه شوی و هر جا که باشی و با هر مشغله ای که گرفتارش باشی، کفتر جلد ِ قرار ِ نانوشته ی هر شبی باشی! و بعد اینکه پای حرف هایش کاسه کاسه لذت نگاه های گاه و بیگاه را سر کشیدی، و او خواست بلند شود و گوشه ی عبایش را جمع کند و برود، دل دل کنی که مسیر رفتنش به تو بخورد و بتوانی به قدر چند ثانیه، ته ِ چشم های براقش را سیاحت کنی تا باز فردائی شود و تو باز سر قرار شبانه بیائی.
و قصه ی هر شب من و او و همه ی ما، بی آن که ذره ای به قدر معلوم و سهم مقدر هر کس، بیفزاید و به رویش بیاورد که می داند چقدر هوا خواه اوئیم، تکرار می شود… و انگار نه انگار که فردا هم این داستان مکرر ِ شیرین از نو شروع می شود…