“ابوقریب” به روایت تپه ی “شهدای گمنام”

جناب سروان خوش تیپ و خوش هیکل که هم سن و سال خودم می نمود، نه از آن ها بود که آخر هر کار سر می رسند و دیگ به دست و در پی سهم و بهترین جا برای بنر و بهترین محل برای استقرارند.
کمر کش تپه های ما بین پادگان ارتش و “تپه ی شهداء” را آمده بود بالا ببیند این همه آدم این دو سه روزه اینجا دنبال چه فتح المبینی اند؟
او سی ِ خودش گز می کرد محوطه را و من پی کاری این سو آن سو می رفتم که مقابل هم در آمدیم. به احترام خوش آمدش گفتم و نا خود آگاه انگار سال هاست هم را می شناسیم، حرف مان گُل انداخت.
بعد بی آن که بداند من آدم ِ نشانه ها و اشاره هایم، خاطرات خدمتش در جنوب را قطار کرد برایم و رسید به آنجا که فرستاده بودندش فکه و شرهانی و می گفت که بکرترین و بهترین و دست نخورده ترین منطقه ی عملیاتی که جان می دهد برای رفتن به حال و هوای روزهای جنگ، دره ایست به نام چنانه در منطقه ی عمومی “ابوقریب” که محل “عملیات والفجر یک” است و من وجب به وجب می شناسمش و …
از “ابوقریب” به آن ورش را نشنیدم…
فقط شنیدم که می گفت، آن جا را عین کف دستش می شناسد و شماره اش را نوشت و داد دستم که اگر گذرام آن ور ها افتاد به ش بگویم تا بسپارد بچه های ارتش تحویلم بگیرند و آن جا را نشانم بدهند وجب به وجب.
و من یاد گمنامی شهیدی افتادم که بیست و نه سال پیش آن جا جاودانه شده و بعد این همه سال، هنوز! محل شهادتش دست نخورده مانده و هنوز! معبری به سوی “قتل گاهش” باز نشده و حسرت زیارت مشهد “پدر” در دل پسرکی که او را ندیده قد کشیده، هنوز! شعله ور است…
و این یاد ِ شیرین ِ تو، بین سر و صدای گوش کر کن آن همه خودروی سنگین ِ زرد رنگ، سهم مقدر امروز من بود از برکات خاصه ی تپه ی شهداء
الهم انعمتَ فَزِد!