زائران ترک با نشان‌های سرخ روی کیف و گردن آویز و اتوبوس‌هایشان است را می‌توان شاخص‌ترین حاجیان ام‌سال نامید.
حجاج کشور پرجمعیت ترکیه به مدد رابطه‌ی خوبی که دولت اردوغان با سعودی‌ها دارد و سهمیه‌ی پر و پیمانی که می‌گیرد و عدم محدودیتی که برای تجمعات و سخن‌رانی‌ها در داخل حرم نبوی و مسجدالحرام دارند و مهم‌تر از همه‌ی این‌ها، اتحاد شکل لباس و کیفی که به بغل هرکدام‌شان هست و هماهنگی‌ای که در حرکت‌های گروهی و طواف و سعی و زیارات دارند، از جمله‌ی منظم‌ترین زوار بیت الهی به شمار می‌روند.
جالب‌تر محدودیت سنی زائران ترکیه‌ایست که حاجی نوجوان و حاجی از پا افتاده بین‌شان دیده نمی‌شود. پدیده‌ای که اگر در کشور ما هم مدیریت صحیحی روی آن صورت گیرد قطعا آمار دو رقمی فوتی‌های حج هر سال به صفر میل می‌کند و زائران پیرسال در یک‌ماه زندگی در اقلیم آب و هوائی بیگانه و نامطبوع به انواع درد و مرض و فوت مبتلا نمی‌شوند.
شاخصه‌ی دیگر زائران عثمانی، گعده‌ی جلوی هتل‌های محل اقامتشان است. اصلن انگار ترک جماعت را کاری به کار لابی و میز و صندلی و تخت داخل سوئیت‌ها نیست. تکی و گروهی و از صبح علی‌الطلوع تا حوالی اذان صبح، صندلی پلاستیکی می‌چینند جلوی هتل و پلاسند تا هر وقت که بخواهند!
تو انگار کن محوطه‌ی مقابل هتل، قهوه‌خانه‌ایست در حاشیه‌ی تنگه‌ی بسفر در بخش اروپائی استانبول!
شنیده‌ام که به خاطر ذیق مالی و مدیریت قیمت سفر سی چهل روزه‌ی حج‌شان هتل‌ها را دو شیفتی و سه شیفتی نوبت بندی می‌کنند و یک سوئیت به دو گروه اختصاص می‌یابد که هر کدام اجازه دارند دوازده ساعت از شبانه روز را داخل اتاق باشند و دوازده ساعت بعد را باید بیرون بروند تا گروه بعدی بیاید و استراحت کند…
غرض، تعصبی که از ته مانده‌ی هیمنه‌ی پرطمطراق امپراطوری عثمانی برای ترکیه‌ای‌های خوش پوش باقی مانده، در این یک ماه حتی نگذاشت یک بار ما سوار سرویس‌های آن‌ها شویم و در عوض آن‌ها تا دلت بخواهد میهمان آرکاداش‌های ایرانی و سرویس‌های ما شدند.
خدا را در این عصر جمعه به حرمت دل طوفانی موعود مضطر قسم می‌دهم که بر شدت عذاب مصطفی کمال پاشا که پای استعمار نو را به قلب امپراطوری عثمانی باز کرد و خود را آتاتورک نامید و رسم‌الخط و شیوه و فرهنگ استانبولی را استحاله کرد، بیفزاید.
آمین!
دیدگاه‌ها
aaa