تجربه‌ی شش هفت سال نوشتن در صفحات نت و چرخیدن در فضاهای اجتماعی دنیای مجازی، به من آموخته که باید هوای دوستان نادیده‌ای که روزگاری مشترک خوراک نوشته‌های هم در وبلاگ و سایت و شبکه‌های تو در توی اجتماعی بوده‌اید و رفاقت‌تان را خطوط اتصال نامرئی اینترنت شکل داده را داشت و نگذاشت رشته‌ی این نوع دوستی‌‌ها گسسته شوند.
دوستانی که در شرق و غرب ایران پهناور پراکنده‌اند و راه‌نمای رایگان ایران‌گردی‌‌های آدمی که سفر از نیازهای اولیه‌اش است.
دوستانی که از آن‌ها به جای تصویر، کلمه داری و جمله و تصویری که از آن‌ها ساخته‌ای سازه‌ایست از آجر کلماتی که در وبلاگ‌شان روی هم چیده‌اند و نه چیز دیگر…
دوستانی که برایت حکم باران دارند در تشنگی اوقاتی که سخت محتاج کلمه‌ای…
دوستانی که هر کدام کوله باری از کلمه و حرف‌های قشنگ در چنته دارند و به وقتش خرجت می‌کنند. بی‌آن‌که مخاطب مستقیم حرف‌های هم باشید…