تقوا نه آن است که با یک “تَق” وا برود.
این‌را خیلی‌ها می‌دانند و خیلی‌های دیگر هم به هم پیامکش کرده‌اند.
زعمای قوم هر یک فصلی در بابش دادِ سخن سر داده‌اند و در جمعه و جماعت و جمعِ مردم، زیاد درباره‌اش گفته‌اند.
حرکتِ انقلابیِ شورای نگه‌بان – که خدا بر عمر و عزت و شجاعت اعضای انقلابی‌اش بیفزاید – گردنه‌ی بی‌بدیلیست برای آزمودنِ این نکته‌ی ظریف که؛ حضراتی که در ایام قدرت و اوج جلال و آن وقت‌ها که از جماعتِ جمعه رو نگردانده بودند و در ابتدای هر کلام و خطبه، عبادالله را به تقوی‌الله می‌کردند، آیا بلدند بتوانند ام‌روز و در پسِ بازیِ چند سر باختی که ته‌ش از ابتدا معلوم بود، به یک “تَق” تقوای سیاسی‌شان “وا” نرود؟
ظریفی می‌گفت:
تقوا که باشد،
در حزیز هم می‌توان عزیز بود…