سر ِ رشته‌ی امور و عنان اختیار کارهای مملکتی به این طول و عرضِ طولانی و پیچیده را می‌شود با سه چهار روز مذاکره در دو نوبتِ صبح و عصر و چند قیام و قعود و جلسه‌ی علنی و غیر علنی در صحن مجلس و یا در لابیِ فلان هتل سپرد دستِ کسی و آسوده بود که امانت را به اهلش سپرده‌ایم!؟
راستی در این روزهای حساس که سرنوشت سکان اجرائی کشور برای لااقل چهار سال سپرده می‌شود دست کابینه‌ای از جنسِ مردان هم‌سلک رئیس دولتِ یازدهم و با عنایت به این که؛ مهم‌ترین و اولین وظیفه و خصیصه‌ی کار نماینده‌گی حضور و حضور مؤثر در تصمیم سازی و تصمیم گیری‌های مملکت است و مهم‌ترین نمونه‌ی تصمیم گیری کلان، در پالایش و دست چین کردن کابینه هویداست، چرا هر نوبت از جلسه‌ی علنی که شروع می‌شود، سی چهل تن از حضراتِ نماینده در جائی غیر از صحن علنی‌اند و غائبند و چراتر این‌که از حضراتِ حاضر، به جز معدودی که همیشه تریبون در اختیار آن‌هاست از کسی صدائی به مخالفت و موافقت در نمی‌آید؟