صبحش را به اتفاق و تصادف با یکی از اعاظم شهر که دستی در باب امر نیکوی فرهنگ دارد، جلسه مانندی داشتیم که مطول نشست سحرگاهی، پر بود از اقسام آروغهای روشنفکری و نقدهای سنگین فرهنگی و اجتماعی مراودات و مناسبات جریانهای فعال شهری.
عصر را هم که به اتفاق و تصادف دیگری در محیطی کاملا فرق آلود با نمونه ی سحرگاهی، مشغول تیغ کشی نقادانه به سیر تحولات سیاسی منجر به نتایج سیاسی برآمده از انتخابات ششم اردی بهشت، و تبعات و پیامدهای آن بودیم که باز بیخ حرف کشید تا مقوله فرهنگ و فقر شدید محسوس از آن و لزوم پرداخت به قسم مغفول مانده ی فرهنگ در مناسبات و ساختارهای جریانات سیاسی شهری که دست آخر توصیه! شد بعنوان وظیفه شهروندی و شکر نعمت وبلاگنویسی و عنایتی که مخاطبین همشهری – علی الخصوص عده ای از مسئولین طراز اول شهر – به صبح دارند، به این مهم بپردازم.
شبش را هم باز بخت مرافق ما بود که کتاب قطور انسان شناسی فرهنگی جلویمان به اجبار امتحان پس فردا گشوده بود و مقولات کلاسیک فرهنگی به توسط ترجمه ای که محسن ثلاثی از ان کرده است، در مخ مان! تپانیده می شد.
بیت:
گقت باید حد زند، هشیار مردم مست را
گفت هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست!