«للحق»
وقتی اولین عکس بزرگ شده و قاب کرده ام را گذاشتم بالای طاقچه، اولین جائیکه برای همچه عکسی برایم متصور شد، سینه فراخ حجله بود.
چه، روزگاری با شبیه همین دک و پز، مرتضای آوینی هم ایستاده بود جلوی لنز دوربین و فیگور گرفته بود برای عکسی که چند روز و ماه بعد درست قاب شد وسط حجله ی شب هفت و چهلم اش. درست به همان قاعده که خود او پیش! بینی کرده بود…
بعد، یاد مرگ افتادم و یاد نزدیکی نامحسوس و فراگیر آن.
یاد کتاب بینش اسلامی پیش دانشگاهی که توش نوشته بود:
« و چون بهار فرا رسد، بسیار یاد مرگ و روز رستاخیز دیگرباره کنید!»
بعد یادم افتاد همین چند روز قبل جائی، از امیر علیه السلام، خواندم که
می فرمود:
« نفسهای انسان،
گامهای او هستند بسوی مرگ!»
دیدگاه‌ها
اول سلام
من هم فکر میکنم با دیدن کوچ دیگران به دیار باقی باید به این فکر بیفتیم که هر شخصی که از دنیا میرود یک نفر از داخل صف کم میشود و ما به مقصد نزدیکتر
.یا حق
(کل نفس ذائقه الموت و نبلوکم بالشر والخیر فتنه و الیناترجعون)
«هر نفسى و جانى در عالم رنج و سختى مرگ را مىچشد و در سیرزندگى با خوبى و بدى آزمایش مىشود و به سوى ما باز گشتمىکند».
آقا خدا تو را نگه دارد
سلام حسین داداش
ان شاالله همه مان به ارزویی که در دلهایمان پنهان است برسیم .
التماس دعا سید