کفش ها بهشت را می فهمند!

یادت که هست! کفش هایم را نو کرده بودم.
زیاد نمی پوشیدمشان.
اصلن! خاصیت کفش های نو به تازه گی شان بود.
به اینکه آنقدر تازه بمانند که واکس نخواهند!
به اینکه باهاشان به « طورِ » ایمن برسم.
« خاص »یت کفش های نو، به نرمی بی سابقه شان بود. به سبکی شان. به اینکه وقتی می پوشیدمشان، پر در می آوردم و حس پرواز به م می دادند.
حیف.
.
.
.
« خاص »یت کفش های نو، به زخم زبانی بود که خوردم. به نگاه سنگینی که به کهنه گی شان کردی. به گرد و خاکی که رویشان نشسته بود. به چین و شکن هائی که سراسر وجودش را گرفته بود.
« خاص »یت کفش های نو، به مثل ام شبی بود … که … که کفش هایم جلوی چشمم باشند و من فکر!؟ کنم یکی دیگر پایشان کرده و رفته.
و از شرم نتوانم بگویم که مال من اند!