دشمن شاد!

حالا یکى از سؤالها این بود که چرا علنى موضع نمیگیرید؟ چون لازم نیست علنى موضع گرفتن؛ چه لزومى دارد؟ علنى موضع گرفتن نسبت به یک نقطه‏ ى ضعف در یک مسئول، شما خیال میکنید که چقدر کمک میکند به حل آن مشکل؟ هیچى. گاهى اوقات هست که انسان اگر یک چیزى را بدون علنى کردن دنبال علاجش باشد، بهتر علاج خواهد شد، تا اینکه یک چیزى را انسان جنجالى کند. بله، یک وقت هست که هیچ چاره‏ اى جز علنى شدن نیست؛ آنجا بله، انسان علنى میکند؛ لیکن اینجور نیست که تصور بشود اگر چنانچه یک ایرادى، اشکالى در مجموعه‏ ى مسئولین اجرائى کشور وجود دارد و رهبرى با آنها مخالف است، حتماً بایستى این را در بلندگوها بیان کند؛ نه، گاهى اوقات مصلحت قطعى در این است که انسان یک چیزى را علنى نکند.
بیانات در دیدار دانشجویان و نخبگان علمی ۸۸/۴/۶
پی نوشت:
در خانه اگر کس است؛ یک حرف بس است.
حالا هر چقدر می خواهی به طرفداری از آن عزیز کرده ی پاک و صاف و زلالت کنج عزلت خانه را بر ساختمان سفید خیابان پاستور ترجیح بده…
حرامت باد آن شور و احساس و پاکی بچه های ستاد ِ ۸۴ که بی مزد و منت در گرمای تیرماه و شب تا صبح و صبح تا شب برای مرامی که انگار کرده بودند تو با آن هم سمت و سوئی! با جان و دل برایت کار کردند تا امروز بعد شش سال خون به دل شان کنی و دشمن شادشان. و نشان دهی که کار ِ زارت به آن جا رسیده که خرجت را از بچه های انقلاب و حضرت آقـــا سوا کنی…
دشمن شاد که می دانی یعنی چه؟
می دانی که! این بحر طویل، آن قدر عمیق هست که تو و اذناب و حواشی ناب و زلالت را درسته ببلعد!
و ای کاش نبود سعه ی صدر و صبر انقلابی آقـــا.
که آن وقت حساب کار، با ما بود و تیغ و حلقوم شما!!!