همچون فرزند شتر باش!

قبل تر رای ام را در فقره ی نفس انتخابات و انتخاب کردن و به انتخابات گذاشته شدن به عرض رسانیده ام. بماند که بعض دوستان که عمق دیدشان منتهی می شود به نوک دماغ مبارک، متعاقب آن اجتهاد فرمودند که مشرب فکری این کمترین با تفکر آسمانی امام تعارض دارد و بگذریم که حال نه مجال پرداختن به شبهه ی حضرات ابوموسای اشعری مسلک در خصوص عقیده ی ماست و نه غرض ِ این سیاهه، سفید کردن ذهن ایشان…
اما بعد! ایام جاری که مردمان مهیای شرکت در جشن سی و چندم مشارکت سیاسی در قالب انتخاب وکلای مجلس نهم اند و زعمای قوم، آنان که خود را لائق و لاحق قبای نمایندگی می بینند در کار عرضه رای و نظر و نام خود به خلق الله اند و مشغول یارگیری و تنظیم نطق های تبلیغاتی، برای یک هفته ی سرنوشت ساز قبل روز اخذ رای در جمعه ی انتخابات، هی راست و چپ نفر مستقیم و غیر مستقیم می فرستند سراغ حقیر برای مذاکره و البته یارکشی. نمی دانم چه انگاری هست بین ایشان و ما را چه انگاشته اند، اما این را می دانم که من در پس سال ها مشق سیاست کردن، این را آموخته ام که در ایام فتنه چون آن شتر باشم که امیر علیه السلام فرمود: «کُن فی الفِتنَه کابن اللبون لا ظهر فیُرکَب و لا ضرعٌ فیُحلب.» – به هنگامه فتنه ها همچون فرزند شتر باش ،‌ نه پشتی دارد تا سواری دهد و نه سینه ای تا شیر دهد. – و این چند سطر پاسخی است به دوستانی که این چند روزه به انحای گوناگون خواستند یارکشی مان کنند و یا زیر زبان مان را بکشند در فقره ی انتخابات دوازدهم اسفند سنه ی جاریه.
و خدا ما را از این گذار پر نشیب و فراز به سلامت بگذراند. آمین.