قانون! (فصلی دیگر از روزمره های یک مدیر روزمره)

پسرک، بی چاره و لرزان ایستاده بود جلوم. نگرانی از عمق چشم هایش می جوشید که مبادا انگشت اشاره ام سمت او برود. چند دقیقه ی قبل، او را دیده بودم که زنگِ در ِ خانه ی یکی از همسایگان را به بهانه ی خواستن عیدی زده بود و توپیده بودم که حق ندارد نصف شبی در خانه ی مردم را برای چندر غاز عیدی بزند و آبروی خودش و شهرداری را ببرد.
معضل تکراری هرساله مان و آشی که شب عیدی آنقدر شور می شود که علاوه از سپور و رفتگر شهرداری، کسانی از بیرون مجموعه! لباس نارنجی مخصوص همکاران ما را می پوشند و هر شب گوشه ای از محلات شهر را به طلب عیدی و شب چره ی چهارشنبه سوری و … شخم می زنند و هزار هزار تبعات و اتفاقات و حواشی برای مجموعه می سازند. و هر سال چند هفته مانده یه عید تلفن پشت تلفن و اعتراض پشت اعتراض می آید که آی بیائید و جلوی کارگر هایتان را بگیرید و چنین و چنان…
حالا او و چند تای دیگر از همکارانش را کَت بسته! آورده بودند تا شناسائی شان کنم که کار، کار کدامشان بوده و این بدترین عکس العمل ممکنی بود که می توانست اتفاق بیفتد. شاید اگر صبر می کردم و صبح پی گیر موضوع می شدم، یا شاید اگر دوستی که مسئول مستقیم موضوع بود، دستور قشون کشی و رو در رو کردن ما و ایشان را نمی داد، یا لااقل من آن قدر حواسم بود که وقتی دیدم طرف ماجرا را آورده اند پای صحنه ی جرم! و می خواهند آبروی نداشته ی پیمانکار گردن کلفتی را با اعدام صحرائی کارگری بی چاره با بازسازی صحنه ی جرم و آن هم به دست من بخرند و نمی رفتم در را برویشان باز کنم، این همه از اجرای قانونی که مکلف به پیاده کردن آنم بدم نمی آمد و از اجرایش پشیمان نبودم.
گرچه نه آن کارگر جوان ِ بی چاره را لو دادم و نه راضی به اخراجش شدم و حتی جلوی روی او و دوستانش توپیدم به بزرگترشان که نشنوم از گل نازک تر به یکی از این ها بگوئید و بعد مطمئن شدم که نکند یکی شان شب عیدی از کار بی کار شود.
و امشب تا خود صبح، در برزخ نتیجه ی ناثوابی که از نیت خیرم حادث شد، کابوس خواهم دید…
و این اولین نوبتی بود که از اجرای قانون سخت پشیمان بودم…