مهر و قهر

داشت عین ابر ِ بهار اشک می ریخت. طی این سال ها، اولین مرتبه بود که این سان بی خود و بی دل می دیدمش و هیچ قبل این گمانم نمی رفت آدمی به پوست کلفتی او، اشک هم داشته باشد برای ریختن!
عصری که رفتم عقبش، تازه از راه رسیده بود و خسته بود و تنها بود، بی سر و همسر! و رفتیم باهم تا “تپه ی شهداء” که استخوانی سبک کند و تفرجی در وطنی که از آن دور افتاده.
تا به حال شهر را یک جا از آن بالا ندیده بود و من انگار کردم اشک هایش از وجدیست که کرده و لابد برای خاطر آن دو گل ِ پرپر ِ گمنام شانزده و بیست و چهار ساله که بناست آن جا دفن شوند…
گرچه به قرائت من و جناب ایشان، “شهید” و “شهادت” اشک ریختن و تاسف خوردن نداشت و من تعجبم از آن رو بیشتر شد که چشمه ی اشکش را اول بار، آن جا سرازیر دیدم…
دیدمش که رو به قبله کرده و دارد خدا را به شهدائی که بناست زینت زمینی باشند که رویش قدم می زدیم قسم می دهد که بلا از سر طفلی که خدا ارزانی شان داشته و چند روز تا تولدش بیشتر نمانده، برگرداند…
و وقت غروب آفتاب و در لابلای گرد و غبار خاسته از تندبادی که می وزید دانستم، خدا بلد است دل آدمی به پوست کلفتی او را به واسطه ی محبتی “پدرانه” آن چنان نرم و رقیق کند که چشمه ی خشک شده ی اشکش به جوش و خروش آید…
و این شاید آن باقیات الصالحاتی است که خدا در پس مال و اولاد نهان کرده:
(الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِینَهُ الْحَیَاهِ الدُّنْیَا ۖ وَالْبَاقِیَاتُ الصَّالِحَاتُ خَیْرٌ‌ عِندَ رَ‌بِّکَ ثَوَابًا وَخَیْرٌ‌ أَمَلًا)
و یا این که خدا این بار خواسته او را به مهر پدری بیازماید:
(وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَأَوْلَادُکُمْ فِتْنَهٌ وَأَنَّ اللَّـهَ عِندَهُ أَجْرٌ‌ عَظِیمٌ)
هر کدام که باشد
دیدن آن پرده ی نادیده از رفیقی که تو هیچ گمان به دل نازکی اش نمی بردی دیدن داشت…