الهی؛
اگر فرموده‌ای: کُتِبَ عَلیکُمُ الصیام + و روزه را بر گُرده‌ی بنده‌ات گزارده‌ای
اگر وقت عـُسرت بنده‌ای امرش کرده‌ای به استعانت از صبر و از صلوه و فرموده‌ای: استعینوا بالصبر و الصلوه +
اگر حج و نماز و خمس و جهاد و اقامه‌ی هزار هزار فریضه‌ی دیگر را به قوه‌ی قاهره‌ی جبروتِ کبریائیت بر ما فرض داشتی
اگر منِ بنده‌ات که ضعیف و عجول و هَلوع و ناسپاس و طغیان‌گرم
اگر طاعت به تمامت نتوانسته‌ایم حاضر در حضرتت کنیم
بدان که
دل‌مان خوش به آن فصل از کتاب کریمت است که فرمودی: کَتَبَ علی نفسه الرحمه…
که با همین یک نیم جمله، تهِ دلِ همه‌مان را قرص کرده‌ای که با ما از باب رحمت بی‌منتهایت در خواهی‌آمد.
الهی؛
تو خود به‌تر می‌دانی
بنده‌ای که ما باشیم،
تاب عدل علی نیاورده‌ایم
پس، طاقت عدالت کبرائیت را از ما مخواه
و با ما در این لیالی رحمت و غفران و سعادت و سرور، از آن آیه‌ات بگو که فرمودی همه‌ی گناهان را یک‌جا خواهی‌بخشید(+)
برحمتک یا ارحم الراحمین…