سیاست‌نامه

می‌گفت:
سیاست زائیده‌ی فرهنگ است و شگفتا فرزندی آن‌قدر جری شود که مداخله در امور مادرش کند و بدتر این‌که حق را به جانب خود انگارد…
می‌گفت:
اهالی فرهنگ اگر به معنای کامل کلمه، دل‌بسته و سیراب از مشرب فرهنگ شوند، هیچ‌گاه عبا به آب سیاست تر نمی‌کنند و عطای سیاهه‌ی سیاست را می‌بخشند به لقای سیاهی بازی دو سر باختِ نامتقارنی که یک سمتش می‌خورد به تقسیم غنائم بعد انتخابات و سمت دیگرش به تقسیم منابع قدرت و اگر داخل حزب پیروز نباشی و از آن سوی بام بیفتی باید فکر آبروی رفته کنی و آبِ رفته از جوی.
می‌گفت:
کاش اهالی فرهنگ و فکر و قلم
داشته‌های دست نایافتنی خود را با متاع ارزان و زودگذر منصب و میز و عنوان دهن پر کن تاخت نمی زدند…