گروهِ ده بیست نفره‌ی خانم‌های جوان، با حرکتی منظم بین زنجیره‌ی انسانیِ مردانشان که حائل حلقه‌شان بودند و در هیئتی یک‌شکل، با حجابِ کاملِ لبنانی که آرام و هم‌صدا با دست‌هائی به حالت قنوت، در سعیِ بینِ صفا و مروه دعای فرج را زمزمه می‌کردند، ابهتی به مسعی داده بودند که نگو.
لهجه‌ی شیرینِ لبنانی که جیمِ “اَلحُجَّهِ بن الحسن” را به غلظت هرچه تمام “ژ” ادا می‌کرد و وقار و متانت و غرورِ یک زنِ شیعه از نسل زهرای مرضیه سلام‌الله‌علیها، خانم‌های لبنانیِ سعی کننده‌ی بین صفا و مروه را نگینِ زائرانِ آن شبِ بیتِ الهی کرده بود. تصویری که یکی از ماندگارترین یاد داشت‌های سفرِ حج بود و تتمه‌ی ابهتی که میراث مادرمان زهراست و هر زن به قدر شیعه بودنش، نصیبی از آن خیرِ کثیر خواهد داشت و از جام آن خواهد نوشید…