فال سال نو

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود
یاد باد آنکه چو چشمت بعتابم می کشت
معجز عیسویت در لب شکر خا بود
یاد باد آنکه صبوحی زده در مجلس انس
جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود
یاد باد آنکه رخت شمع طرب می افروخت
وین دل سوخته،پروانه نا پروا بود
یاد باد آنکه درآن بزمگه خلق و ادب
آنکه او خنده مستانه زدی صهبا بود
یاد باد آنکه چو یاقوت قدح خنده زدی
درمبان من و لعل تو حکایتها بود
یاد باد آنکه نگارم چو کمر بر بستی
در رکابش مه نو، پیک جهان پیما بود
یاد باد آنکه خرابات نشین بودم و مست
وآنچه در مسجدم امروز کمست آنجا بود
یاد باد آنکه به اصلاح شما می شد راست
نظم هر گوهر ناسفته که حافظ را بود
انتظار عیدانه ای به این بزرگی را نداشتم.خودت هم دیدی که خودم را لایق آنهمه لطفت نمی دیدم.
خطای همیشه ی من است، اینکه در خود می نگرم و نه در بزرگی تو!
… می گویند حساب نیکوئی سال را از بهارش می کنند.
حساب روز نو شده یکهزار و سیصد و هشتاد و هفتم ، با عیدانه ای که گرفتم ، باید که نیکو باشد…
موعودا
بیا و روز نو شده مان را به آمدنت به شکوفه بنشان و بهاری کن.
که اگر می دانستم از کدام سو می آئی، پیامبر گلها را به نیکوترین سرزمینها م‍ژده می دادم …