این یادداشت آخرین یادداشت حج سال ۹۸ است در ایران. روز آخریست که در ایرانیم و فردا کله صبح باید بن کن کنیم سمت فرودگاه ارومیه و ۴ ساعت قبل پرواز آنجا باشیم به ادای تشریفات قبل پرواز و عبور از گیت مرزبانی و گمرک و توجیهات معمول که قبل از ترک وطن توسط دوستان نیروی انتظامی انجام میشود.
از سفر غیرمترقبه و یکهوئیِ دیروز که باعث شد صبح بروم تهران و عصر نشده برگردم و سوختن صفحه نمایش گوشی و قفل شدن رمز کارت عابر بانک که بگذریم، ماندن آلبالوهای درخت حیاط خانه مادرم روی شاخهها و چیده نشدنشان و سر زدن به رفقا قبل از سفر – که با ترافیکی که از کارهای روی زمین مانده دارم یقینا نمیرسم ببینمشان- دغدغههائیست که ذهنِ درگیرم را درگیرتر کرده است.
این اولین بارست که مکه میروم و مراسم بدرقه و دیده بوسیِ قبل سفر نداریم. و دوستتر داشتم این نوبت در غربت و گمنامی تمام و بدون اعلام بروم و مگر محبت دوستان و اقربا میگذارد؟
امروز صبح برای وعده صبحانه در محل کارم که معمولا غذای گرم میخوریم، دوستان لطف کرده بودند به طبخ املت به شیوه روسی و اسمش را گذاشته بودند املت پشت پا. و از دگردیسی آش به املت که صرفنظر کنیم، معمول این است که آش یا حتا املتِ پشت پا، قسمت خود مسافر نمیشود و به نام او و به کامِ در وطن ماندگان طبخ و تُخس میشود و من اولین انسان تاریخم که خوراکی پشت پایش قسمت خودش هم شده است و چه بختی از این بزرگتر.
سفر مکه همیشه پر از خاطرههای خوش است و خوشیش غلبه دارد بر هرچه تشویش و ترافیک و استرس است و حالا که اینها را مینویسم، عمدهی کارهای نکرده و تسویه حسابهای لازم انجام شده و گوشیم نونوار و سالم به آغوشم برگشته و بلیط و بساط و اسباب سفر آن ۱۴ تن که مقررست در همراهیشان و یک روز زودتر از باقی کاروان ۱۶۰ نفرهمان راهی شویم را گرفتهام و دارم میروم به زیارت اهل قبور که معمول است قبل از هر سفر زیارتیای.
حج امسالم شاید متفاوتترین سفری باشد که رفتهام و از خدای رحمان و رحیم میخواهم که بحق محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین، عذرم را در کمیِ بضاعتم و ناقابلیِ پیشکشیم بپذیرد و مرا در خیل میهمانش، میهمان رحمت بیمنتهایش کند و جمیع مسافران قبله را که از دریا و خشکی و آسمان، عزم کعبه کردهاند و با چشم امید و دست نیاز سویش آمده و میآیند را در زمره سبکبالان و رسیدگان قرار دهد و اتمام مناسکمان را لقای امام قرار دهد. بحق محمد و آل محمد. صلوات الله علیهم اجمعین.