یا محول الاحوال، تو که قادر متعال ِ مطلقی، در ما همتی مضاعف و انگیزه ای دو صد چندان جاری کن تا امسال مان تمام نشده، دیدار ِ یار ِ سفر برده، روزی چشم های منتظرمان شود و از قاب تلویزیون ِ سال تحویل هزار و سیصد و نود، به جای حضرت نائب، خود آفتاب علیه السلام را میهمان چشمان خزان زده مان کنیم…
حال ِ نزار ما که دستت هست! می دانی که از همت ما غفلت آلوده گان آبی گرم نمی شود. خودت کاری و فکری به حال همت مان بکن.
همت مضاعف می خواهیم برای آن کار ِ شدنی و حتما شدنی َِ مضاعف.
زانوان انتظارمان سست شده اند!
می دانی که!