شب آرزوهای شدنی!

ام شب مدام باید یادم باشد که قدر آدم ها به اندازه ی وسع آرزوهایشان است.
باید یادم باشد که کاهلی گدا، تقصیر صاحبخانه نیست.
یادم باشد گر شبی در خلوت جانانه مهمانم کنند، گول نعمت را نخورم و مشغول صاحب خانه باشم.
یادم باشد جامم را تا جائی که می شود بالا ببرم تا درش آرامش بریزند و صبر.
باید تا می توانم دست هایم را راهی آسمان کنم تا میوه ی اجابت بچینند.
باید مشق کنم روزهای خوبی را که در پی دعای سحری و آه نیمه شبی ایام جوانی، روزی ام کرده بودی و هی بخواهم و بخواهم که باز با ما چنان کنی که با تاک ها کردی.
باید تا خود صبح اجابتت آرزو کنم.
باید قطار آرزوهایم را از راهی نزدیک تر به عرشت روانه کنم.
نمی گویم نداده ای. که داده ای. تو مرا و فطرت م را فزون خواه خواسته ای.
جامم را افزون تر بپیما.
و امسال، مرا یک پیرهن پیرتر کن.
آمین.