عباس

عباس از سفر اولی‌های کاروان است. معلم روستائیِ ساده‌دلی که نرفته دنبال ارتقای مدرک که مبادا از وقت مطالعه‌اش برای تدریش کم نگذارد و مشمول ضمه‌ی بچه‌های روستایشان نشود. بخاطر شارژ اینترنتی‌ای که برای تلفن همراهش گرفتیم وعده داد شب جمعه‌ای روح پدرهامان را میهمان قرائت سوره جمعه کند و آن‌قدر نشست که کل زندگی‌اش را بریزد روی دایره و قصه برسد به آن‌جا که رفته‌بود بخاطر اسم فامیل نامناسبی که داشتند دست به دامن رئیس اداره سجلی و احوال! شود که مگر خواهر کوچکش وقت حضور غیاب سر کلاس دانش‌گاه، بتواند بی‌خجالت و شرمندگی حاضرش را به استاد بگوید.
می‌گفت از روی |علی| علیه‌السلام خجالت می‌کشد که بایستد کنار دست کسی نماز بخواند که قائل به ولایت و امامت نیست و می‌گفت فردا روز نمی‌داند چگونه باید رخ در رخ امام شود!
می‌گفت کرم خدا بی‌اندازه است و مهلتش زیاد! آن‌قدر که وقت قبض روح، جان را از سرِ انگشتان شروع به کندن می‌کند و دست آخر از دهان بیرون می‌آورد که مگر بنده در سکرات موت و تا جان به لبش نرسیده به خود آید و توبه کند و سوی خدا برگردد!
عباس و تمثیلات ساده‌دلانه‌ای که از روح بی‌غل و غش و آرام و آزادش برمی‌خاست اگر بنا به رفتن نبود، تا صبح ادامه داشت که با کلمات بی‌ژست و افاده و کلاس به زبان بیاورد و من و مهدی را شیفته‌ی دلِ ساده‌ای که داشت بکند.
الغرض، وقتی که با هزار عذر و تشکر و تقدیر در را بست که برود و به جماعت مغرب برسد، آن‌قدر متحیر خلوص و صفای و یک‌رنگی‌اش شده‌بودم که گفتم خدا کاش تکه‌ای از دل ساده‌ی عباس را به من می‌داد.
– – – –
باری این‌جا مدینه است و در جوار حضرت رسول، که درود خدا بر او و فاطمه و اهل بیتش باد، تا دلت بخواهد از این دل‌های بی‌زنگار یافت می‌شود…
الهم ارزقناه. آمین!