حکایت آدمیزاد حکایت عجیبی است.
مخلوقی که گاه تا مرحله ی ربوبیت خود را بالا می انگارد! و خدا را بنده نمی شود.
ذات انسان طغیان گری و افزون خواهی است.
ما آدمها گاهی یادمان می رود آدمیم. مخلوقیم. عبدیم. محتاجیم و ضعیف خلق شده ایم…
هر از گاهی
خدا باید دری را به تخته ای بزند تا حالی مان کند که نیل ِ زنده گی هر فرعونی را پس می زند! حتی اگر او را غرق کرده باشد!