ای بت شکن رفتی ولی ما را نبردی
زین داغ تو،چشم دلهامان فسردی
در ناامیدی شیشه غم را شکستیم
اما پس از تو دل به اسماعیل بستیم
این ما هستیم که زیر علم آن سید بزرگ ؛ روح الله الموسوی؛ قیام کردیم که عمامه سیاه داشت؛و عباوقبا ولباده میپوشید و جز در یک مدت کوتاه؛هنگام تبعید در ترکیه؛ لباس پیامبر را از تن بیرون نیاورد…
نعلین می پوشید واز هر دو کلمه ای که می گفت؛ هر دو کلمه اش درباره دین بود واحکام دین و ولایت وتقوا وتزکیه… و حتی یکبار نشد که دین را به صورتی متجددانه تحلیل و تفسیر کند و هر آنچه را می خواست به ما بیاموزد با رجوع به امثال وحکمی بیان می کرد که از احادیث و روایات و تفسیر قران و زندگی انبیا و قیام امام حسین علیه السلام گرفته بود و حتی یکبار هم آزادی را جز در تلازم با استقلال و جمهوری اسلامی معنی نکرد و از استقلال همواره عدم تعبد از غیر خدا را امر می کرد – که در تفسیر«لااله الا الله» وجود دارد- وازجمهوری اسلامی نیز حکومتی ولائی را در نظر داشت که قانون اساسی آن نه از قانون اساسی فرانسه که از قران و سنت گرفته شده و نهادهای آن همجون اقماری برگرد شمع ولایت فقیه نظام یافته اند….