می گویند روی ماه را که دیدی زکات فطره واجبت می شود.
می گویند آدم باید باید قبل اقامه ی نماز عید زکات فطریه اش را بدهد.
می گویند زکات فطریه باید از قوت غالب سنه باشد. یعنی فلان قدر از آن چیزی که خوراک اغلب روزهایت هست.
همه ی این ها قبول!
حالا فقط مانده به مان بگوئی ما که روز و شب غصه ی دوری تو را می خوریم و غم هجران تو را، مبنای محاسبه ی زکات فطریه مان دوری ات باشد یا مهجوری ات؟
پی نوشت:
شاید این ثانیه های آخر میهمانی و عنوانی که برای این پست در ذهنم تراوید بهانه ای بود برای این که یادی شود از قیصر ِ شعرهای انقلاب.
خدا بیامرزدت مرد!